زیر عنوان این کتاب به خوبی همه چیز را خلاصه می کند: چگونه مانع سرکوب شرکت از افراد و خفه کردن سودها شویم. ایده های اینجا بی ادبانه، شوخ طبعانه و بیش از همه، مرتبط هستند. خلاقیت. پیشگیری. جسارت. اینها ویژگی هایی هستند که بیشتر متخصصان آرزو می کنند که کارکنان و همکارانشان داشته باشند. اما معمولاً، همین متخصصان هرگز دریافت نمی کنند که خود شرکت یا سازمان است که این ویژگی های مهم را خفه می کند.
Ask follow up
Up the Organization خوانندگان را به انسانی کردن کسب و کار با بیرون آوردن بهترین در افرادی که با آنها کار می کنند با خارج شدن از راهشان چالش می کند.
"بیشتر افراد در شرکت های بزرگ امروز مدیریت می شوند، رهبری نمی شوند. آنها به عنوان پرسنل، نه انسان درمان می شوند."
تا زمانی که شرکت ها کارکنان را به جای دارایی ها به عنوان کالاهای مصرفی درمان می کنند، تفکر پیشرو و خلاقیت هرگز رخ نخواهد داد. برای اینکه کارکنان احساس کنند که هدفی دارند، به رهبری نیاز دارند که مراقبت کند. برای اینکه کارکنان احساس کنند که سهمیه های آنها قدردانی می شود، به رهبری نیاز دارند که درگیر باشد و بازخورد بدهد. چیزی که کارکنان نیاز ندارند، مدیرانی هستند که فقط پلیس و تنظیم کننده هستند.
Ask follow up
"اگر افراد با شوق به کار می آیند. . . اگر آنها به راحتی و بدون ترس اشتباه می کنند. . . اگر آنها سرگرم هستند. . . اگر آنها در حال تمرکز بر انجام کارها به جای آماده سازی گزارشات و رفتن به جلسات هستند-پس جایی رهبران دارید."
بسیاری از اوقات، رهبران و مدیران از رها کردن تحکم، حتی برای لحظه ای، خیلی ترسیده اند. آنها به نظر می رسد فکر می کنند که کنترل کردن افراد همان کنترل کردن کسب و کار است، اما این کاملاً درست نیست. فقط زمانی که یک مدیر می تواند فضایی از خلاقیت بدون قضاوت ایجاد کند، کارکنان انگیزه در کار خود پیدا می کنند. کارکنان می خواهند کار کنند و می خواهند سهمیه داشته باشند. آنها نمی خواهند مدیرشان دستشان را بگیرد یا از پشت سرشان ایستاده باشد. گاهی اوقات بهترین کاری که یک رهبر می تواند انجام دهد این است که فقط از راه برود.
Ask follow up
"مدیران باید این انضباط را داشته باشند که گل ها را برای دیدن اینکه ریشه های آنها سالم هستند یا نه، بکشند."
اگر یک کارمند کار خود را به خوبی انجام می دهد، چرا باید حفر کنید؟ برخی از مدیران احساس می کنند که باید دستشان در همه چیز باشد، حتی زمانی که همه چیز خوب پیش می رود. در نهایت، رفتارها و نتایج یک کارمند همه چیزی است که واقعاً مهم است. چرا کسی کاری را انجام می دهد، چه فکر می کند وقتی آن کار را انجام می دهد و سایر عوامل زیربنایی فقط زمانی مهم هستند که نتایج وجود دارند.
Ask follow up
اگر خراب نیست، سعی نکنید آن را تعمیر کنید.
مدیریت بالا باید درختی پر از جغدها باشد-هووت کردن زمانی که مدیریت به بخش اشتباه جنگل می رود. من هنوز متقاعد نشده ام که آنها حتی می دانند کجا جنگل است."
رهبران واقعی باید درگیر باشند و باید درک کنند که کارمندانشان روز به روز با چه مسائلی روبرو هستند. متاسفانه، هر چه سطح مدیریت یا رهبری بالاتر می رود، رهبران به نظر می رسد بیشتر از تماس با واقعیت دور می شوند.اگر کارمندان ارتباطی با رهبران ارشد و دیدگاه آنها نداشته باشند، چگونه می توان انتظار داشت که آنها با دیدگاه شرکت ارتباط برقرار کنند؟
Ask follow up